Recent heb ik een bezoek gebracht aan de werkplaats van Aerorider omdat ik wel eens meer wilde weten over dit interessante voertuig. De Aerorider is een hybride velomobiel, wat wil zeggen dat het een éénpersoons voertuig is, aangedreven door een 600W elektromotor, ondersteund door trapkracht. Hij is vooral bedoeld voor woon-werkverkeer, omdat dat in het algemeen vrij korte afstanden zijn waarvoor relatief vaak de auto gepakt wordt.
Dit verslag is oorspronkelijk gepost op 2 augustus 2007 op mijn eigen website www.solarwebsite.nl.
Aerorider is gevestigd in IJmuiden (naast Optima, een fabrikant van ligfietsen), en eigenaar Bart de Wert was zo vriendelijk mij een uurtje van zijn schaarse tijd te gunnen om mij alles te vertellen over dit bijzondere voertuig – waarvoor dank!
Het ontwerp van de Aerorider is een afstudeerproject van een student van de TU Delft. In samenwerking met o.a. Optima werd het project handen en voeten gegeven, en sinds een jaar of 5 wordt de Aerorider op kleine schaal geproduceerd. De basis is een uiterst gestroomlijnde glasvezel body welke rust op drie wielen. Het achterwiel wordt aangedreven door de elektromotor en – indien gewenst – door mee te trappen. De beide voorwielen worden bestuurd door twee stuurhendels, een beetje zoals in een tank. Het bovendeel van de cockpit klapt compleet omhoog waardoor makkelijk in te stappen is.
De Aerorider is wettelijk gezien een bromfiets, en is dus begrensd op een snelheid van 45km/u. Binnen de bebouwde kom moet het voertuig op de rijbaan, en dat zal ook prima gaan vermoed ik. De elektrische scooters waar ik op gereden heb haalden ook ‘maar’ 45km/u en daarmee kom je prima mee met de auto’s. Buiten de bebouwde kom mag/moet de Aerorider op het fietspad. Ik ben benieuwd hoe dat in het dagelijks gebruik zal gaan: in vergelijking met een normale fietser is het voertuig dan mogelijk toch wat groot en snel. Maar misschien gaat dat wel probleemloos.
Over het meetrappen had ik zo mijn bedenkingen, maar Bart heeft mij uitgelegd waarom dat is. Ten eerste: de actieradius kan vergroot worden door mee te trappen. Ten tweede: verveling (het was voor mij ook een verrassing). De Aerorider is gericht op ritten waarvoor je zomaar een half uur onderweg bent en dan zou de verveling wel eens kunnen toeslaan. Door mee te trappen blijf je bezig en lijkt de rit korter te duren. Ten derde: in plaats van alleen passief te zitten doe je actief aan lichaamsbeweging en dat kunnen veel mensen prima gebruiken!
Ik mocht zelfs even rijden met een Aerorider die bijna voltooid was. Het enige wat nog ontbrak waren de ramen, maar door het mooie weer was dat niet zo’n bezwaar. Het instappen gaat erg makkelijk, de grote kap klapt omhoog en bij het instappen lijkt het alsof je in een zweefvliegtuig gaat zitten. Een helm of gordel is niet nodig. Na het plaatsnemen kan de kap gesloten worden, ik kreeg het gevoel in een soort cocon te zitten. Niet opgesloten, meer ‘geborgen’. De voorruit is normaal vast gemonteerd, maar de zijruiten en het dakraam kunnen verwijderd worden, wat me vooral ‘s zomers heerlijk lijkt. De stoel is erg comfortabel, er zit een soort welving in waardoor het erg lekker zit en er is zelfs voorzien in een hoofdsteuntje. Na het sluiten van de kap kan de parkeerrem ontgrendeld worden, en met een lichte draaiing aan de linker stuurhendel snort de Aerorider van zijn plek. De besturing was de eerste paar meters erg wennen, maar na een paar minuten voelt het heel natuurlijk aan. De acceleratie lijkt mij pittig genoeg om mee te komen met het stadsverkeer, maar het was zeker niet zo snel als bij de elektrische scooters. Dat is ook niet zo gek, want die scooters hebben een motor van 1,5 of 2 kW (tegen 600W bij de Aerorider) en er is natuurlijk een groot verschil in gewicht. Door mee te trappen kan sneller versneld worden. De Aerorider heeft een tandriemaandrijving, daardoor is vooral bij lage snelheden wel enig motorgeluid te horen, het klinkt dan een beetje als een optrekkende tram of metro. Bij hogere snelheden valt dat geluid weg tegen het wind- en bandengeruis. Over het geheel genomen is de Aerorider een veel stiller voertuig dan een auto of een scooter. De hydraulische remmen voelen krachtig en goed te doseren aan. Het is mogelijk om zonder ondersteuning van de elektromotor te trappen, maar je mag hopen dat je dan niet al te ver hoeft te fietsen want dat gaat erg zwaar. Het is een handige backup-mogelijkheid voor als je ergens met lege accu’s zou stranden.
De Aerorider lijkt op sommige foto’s hoger (of korter/smaller) dan hij in werkelijkheid is. Daardoor had ik wat twijfel bij de stabiliteit, maar dat is niet terecht. Hij is minder hoog dan ik dacht en het zwaartepunt zit dicht bij de grond. Op geen enkel moment tijdens mijn rit was ik bang dat ik om zou vallen. Het rijden is erg comfortabel, het wegdek in de haven van IJmuiden is niet erg goed, maar de vering vangt de meeste oneffenheden goed op. De besturing is erg direct, bij middelmatige en hogere snelheden stuurt het erg prettig, bij lagere snelheden en stilstand moet wel met enige kracht aan de stuurhendels getrokken worden. Het zicht rondom is uitstekend door de grote ramen. Links en rechts zijn kleine spiegels gemonteerd die een goed zicht naar achter geven.
Mijn proefrit en mijn gesprek met Bart hebben mij nog meer enthousiast gemaakt voor de Aerorider dan ik al was. Als je een woon/werkafstand hebt van 10-20 km (of misschien zelfs iets meer) lijkt het mij een ideaal voertuig, helemaal als er op de betreffende route veel files staan en/of er geen goede OV-verbinding is. Je zoeft langs de files en de overvolle treincoupés in een voertuigje wat op 20ct aan elektriciteit heen en weer naar je werk rijdt. Daarbij lijken elektrische voertuigen zoals deze en zonnestroompanelen voor elkaar gemaakt te zijn!
Als laatste vind ik hem simpelweg mooi! Over smaak kun je twisten tot je een ons weegt, maar ik vind het ontwerp geweldig! Het is futuristisch en aan de andere kant tijdloos en simpel. Als je het vergelijkt met het ontwerp van voertuigen als de CityEl of de Twike dan heeft de Aerorider bij mij de meeste punten als het om zijn uiterlijk gaat. Het ontwerp is dan ook een stuk recenter. Met een Aerorider rijd je ontegenzeggelijk in iets wat je niet vaak op de weg ziet.
Het is helaas niet alles goud wat er blinkt. Ten eerste is er de achilleshiel van alle elektrische voertuigen op dit moment: de accu’s en, daaraan gekoppeld, de actieradius. De Aerorider is leverbaar met diverse accu-combinaties: één of twee loodaccu’s, of één of twee NiMH-accu’s. Afhankelijk van welke optie gekozen wordt, of meegetrapt wordt, de temperatuur, de wind en rijstijl varieert de actieradius van 20km tot 80km. Afhankelijk van de woon/werkafstand kan dat voldoende zijn, hoewel ook rekening moet worden gehouden met enige capaciteitsvermindering bij lage temperaturen.
Na de accu’s komen we bij de prijs: de basisprijs van een Aerorider is € 7500,-. Voor dat bedrag krijg je de standaarduitvoering met één loodaccupakket en dus zo’n 20km actieradius. Moet de actieradius groter zijn kan een extra loodaccu geplaatst worden (+ € 300,-) óf er kunnen één of twee NiMH-accu’s geplaatst worden (€ 600,- resp. € 1400,- extra). Bij het zien van dat soort prijzen verbleekt mijn enthousiasme wel enigszins. Voor € 8900,- heb je dan een voertuig wat in prijs niet heel veel verschilt met een normale auto, maar op andere gebieden veel minder flexibel is. En natuurlijk: de lopende kosten zullen erg laag zijn, hoewel niet geheel te voorspellen valt hoe lang de accu’s mee zullen gaan. Vervanging daarvan is niet goedkoop, maar de totale kosten per km zullen waarschijnlijk nog steeds (veel) lager uitvallen als bij een auto. Als laatste is het natuurlijk niet helemaal eerlijk een Aerorider met een auto te vergelijken; het voertuig is nog in een vrij vroeg stadium van ontwikkeling en heeft een aantal eigenschappen die een auto niet heeft.
Het feit dat de aanschafprijs zo hoog is komt voornamelijk doordat de Aerorider met de hand en in kleine aantallen gebouwd wordt. En dat is natuurlijk een frustrerende kip-ei situatie: de prijs kan pas omlaag als er grotere aantallen in serie gebouwd kunnen worden, maar er zullen pas grotere aantallen verkocht worden als de prijs omlaag gaat! Uit mijn gesprek met Bart bleek ook dat hij daar ook hard over nadenkt. De enige weg uit deze cirkel is waarschijnlijk een subsidie op dit soort innovatieve voertuigen (maar de kans daarop lijkt mij klein) of een investeerder met een lange adem die het opstarten van een grootschaliger en meer geautomatiseerde productie wil financieren. Bart is van mening dat de tijd en de technologie er rijp voor zijn, en die mening deel ik met hem.
Een actieradius van 80km is voor verreweg de meeste ritten ruim voldoende, ik heb begrepen dat ongeveer 50% van alle autoritten korter dan 10km is, en daarbij zit er bij dergelijke ritten in het algemeen maar één persoon in de auto. Voordat soort afstanden zou een Aerorider een perfect alternatief zijn; stil en schoon vervoer met lage variabele kosten waarbij je toch droog en beschermd zit. Het zou de stad een stuk leefbaarder maken; geen uitstoot van gassen (althans niet op de gebruikslokatie), nauwelijks geluid, veel minder parkeerruimte benodigd en door de relatief lage snelheid en massa waarschijnlijk minder en ook minder ernstige verkeersongelukken. Als laatste kost het verplaatsen van een licht voertuigje als een Aerorider simpelweg veel minder energie dan het verplaatsen van een auto van 1200kg. Dat spreekt mij zeer aan.
In de werkplaats stond een Aerorider van ongeveer vier jaar oud voor onderhoud, deze zag er nog zeer goed uit. Ik kon eigenlijk weinig slijtage ontdekken als ik het vergeleek met de nieuwe Aerorider waar ik in reed. Een defecte ruitenwisser had wat krassen op de ruit gemaakt, dat was eigenlijk alles.
Dit zijn een paar foto’s van de Aerorider waarin ik een paar rondjes door de haven van IJmuiden mocht rijden:
Foto 1: Overzichtfoto van de Aerorider, zoals gezegd nog zonder ruiten. Zichtbaar is de prachtige stroomlijn van het voertuig.
Foto 2: Het vooraanzicht. Het frontaal oppervlak is zeer klein, in combinatie met de goede stroomlijn zorgt dat voor een zeer lage luchtweerstand.
Foto 3: Eén van de voorwielen met de hydraulische rem. De Aerorider wordt geleverd met bromfietsbanden omdat dat moet voor de goedkeuring, maar veel gebruikers kiezen er voor om de banden te vervangen door smallere fietsbanden omdat dit de rolweerstand sterk verlaagt.
Foto 4: De cockpit. Vooraan de comfortabele stoel. Deze is eenvoudig verstelbaar voor diverse lichaamslengtes. Links en rechts de beide stuurhendels. De linker hendel doet ook dienst als gashendel, en hier is de rem op het achterwiel aan bevestigd, welke ook fungeert als parkeerrem. Met de rechter hendel kan het schakelmechanisme van de trappers bediend worden, en hier is de rem op de beide voorwielen aan bevestigd. Op de ‘kast’ in het midden zit een eenvoudig bedieningspaneel voor verlichting, ruitenwisser en ventilatie. Ook de snelheidsmeter zit hier. Helemaal vooraan zijn de trappers hieraan bevestigd.
De tijd zal uit moeten wijzen of de cirkel van lage aantallen / hoge prijs doorbroken kan worden. Ik hoop van harte dat we over niet al te lange tijd meer Aeroriders op de weg zien. Ik denk dat het product er rijp voor is, nu de markt nog.
In dit filmpje is de Aerorider in actie te zien, het geeft een aardige indruk van het bedoelde gebruik van het voertuig.
De contactgegevens van Aerorider:
Aerorider
Bart de Wert
Industriestraat 3b
1976 CS IJmuiden
Tel: 0255-524636
www.aerorider.com
Over drie weken heb ik een middag een Twike gehuurd, en ik mag ook een stukje in een CityEl rijden. Ik heb dan dus hopelijk aardig vergelijkingsmateriaal tussen een aantal elektrische voertuigen.
February 5th, 2008 at 8:46 pm
Ik denk dat in ons land geen grote markt is voor de aanpak van met de hand maken van een duur voertuig.
Als de producent er in slaagt iemand te vinden die componenten kan fabriceren in een lage lonen land. En dat met voldoende kwaliteit, dan kan de prijs omlaag, en de maatschappelijke relevantie omhoog.
Nu blijft het niet meer dan een een persoons inkomen, dat hoop ik tenminste.
Laat dit ontwerp in China of India een succes worden, en verkoop die produkten hier.
February 5th, 2008 at 8:53 pm
@Henk Daalder:
Je hebt daar een punt, de hoge prijs drukt de vraag enorm. Hetzelfde geldt naar mijn mening voor voertuigen als de Twike en de CityEl die ook vrijwel volledig handgebouwd zijn in een duur West-Europees land.
Serieproductie zou de prijs kunnen drukken, het verplaatsen van de arbeid naar een lagelonen-land ook maar daarmee kost het productieproces wel weer veel meer energie omdat alle componenten en het eindproduct over grotere afstanden vervoerd moeten worden.
Aan de andere kant zie je bij dergelijke voertuigen een enorme hoge kwaliteit waarvan je maar moet afwachten of dat ook zo is als je de voertuigen in een lagelonen-land in elkaar laat zetten. Die hoge kwaliteit vertaalt zich in een lange levensduur en lage onderhoudskosten waardoor de hoge aanschafprijs minder meespeelt in de TCO. Het probleem is de korte-termijn visie van veel mensen: het enige waarop gelet wordt is wat er op het prijskaartje staat, niet wat een bepaald voertuig per km kost.
February 11th, 2008 at 10:55 pm
De Aerorider is een prachtig product. concept en vooral ontwerp.
Ik vind het echter onverantwoord in maatschappelijk opzicht, om de huidige producent zo maar in zijn eentje, 1 exemplaar per maand te laten produceren. En het daarbij te laten.
Er bestaat een discipline, waar we elders in het land, en op vele plaatsen, heel goed in zijn. Dat is “product engineering”
Een product of ontwerp zo aanpassen dat het goedkoop in massa gefabriceerd kan worden.
Als je dat goed doet, kan de prijs naar bijvoorbeeld 2000 EUR. Een de aantallen naar duizenden per maand.
Met minstens dezelfde kwaliteit als dit handgemaakte voertuig.
Er is geld en ondernemerschap voor nodig.
En de wil bij de huidige producent, om zijn ontwerp en concept hiervoor ter beschikking te stellen.
Goed voor de economie, onze luchtkwaliteit en de doorstroming van het verkeer, als veel meer mensen verleid worden met dit product naar hun werk te gaan.
De huidige producent kan zich dan toeleggen op het maken van nieuwe prototypes en variaties die met de in massa gemaakte componenten zijn samen te stellen.
In de regio Eindhoven heb je de Brainport innovatie organisatie, die kan de huidige producent en een nieuwe ondernemer wellicht helpen. Of een vergelijkbare organisatie in de randstad.
February 17th, 2008 at 4:57 pm
Ik vind de Aerorider ook een geweldig mooi voertuig. Voor woonwerkverkeer lijkt het me een van de meest zuinige/milieuvriendelijke en toch ook praktische voertuigen die ik ben tegengekomen. Van Bart begreep ik dat met Li-Ion accu’s zonder meetrappen zelfs afstanden tot 120 km kunnen worden gehaald.
Ware het niet dat ik de laatste tijd al te veel kostbare dingen heb aangeschaft zou ik er zo een kopen 🙂
February 17th, 2008 at 6:53 pm
@Eric: zo’n groot bereik is mooi, maar denk er ook aan dat je niet harder kunt/mag dan 45 km/u. Ik denk dat blij mag zijn als je een gemiddelde snelheid haalt van 35-40 km/u (afhankelijk van het traject). Je bent dan 3-3,5 uur onderweg. Je kunt je afvragen hoe vaak je met dit voertuig een dergelijk grote afstand af wil leggen. Vergeet ook de aanzienlijke meerprijs van een li-ion accupakket niet.
February 19th, 2008 at 12:48 pm
Heeft iemand metingen verricht bij tegenwind/zijwind etc.?
Wat is dan het bereik c.q. de maximumsnelheid?
June 21st, 2008 at 2:38 pm
Ik snap het niet zo goed. Het is de Twike bijvoorbeeld wel toegelaten om snelheden van 85 km/uur te behalen en het is de Twike zelfs officieel toegelaten om op autosnelwegen te rijden, alhoewel het tussen die vrachtwagens niet zo gezellig zal zijn.
Bij deze aerorider die vrijwel even veelbelovend lijkt, heeft men er een limiet opgezet van 45 km/uur en dat maakt nu net dat deze aerorider, gezien deze helemaal niet op een fietspad thuis hoort, weinig toekomst kan hebben op die manier. Ze moeten dus eens te rade gaan hoe Twike het voor elkaar krijgt om wel met hogere snelheden te mogen rijden en dus niet op het fietspad. Misschien zijn dan wat extra aanpassingen nodig, maar veel kan dat niet zijn (wel de nieuwste en duurdere batterijen, die echter een grotere reikwijdte als voordeel zullen hebben).
October 17th, 2008 at 10:17 pm
Er bestaan voertuigen die een zeer grote gelijkenis hebben met de aerorider, maar alleen met trapkracht voort te bewegen zijn: velomobielen heten ze.
Eén van de bekendere is de “quest” van velomobiel.nl.
Ik woon 26 kilometer van mijn werk af. Het is een route die ideaal voor de auto is: een filevrije (ik woon inderdaad niet in de randstad)N-weg met slechts één stoplicht. Je kan dus gewoon 80 rijden.
Nou het grappige. Ik heb ook een “quest”. Met die fiets rijd ik het stuk altijd binnen 3 kwartier. Met de auto duurt het ca. 25 minuten.
De auto verbruikt 1 liter per 15 kilometer. Met de fiets trap ik ca. 150 watt. In de auto verbruik ik dus tig keer meer energie, de tijdwinst is zelfs op het perfecte auto traject te overzien.
“Ja, maar dan zweet je” denkt iedereen.
Ja. Dan zweet je. Maar dat is niet mijn boodschap.
Stel nu, dat je er een elektromotortje in hangt van 150 watt. bij optrekken help je zelf wat mee. (meetrappen is trouwens toch aan te bevelen, anders vriezen je b*llen eraf in de winter. Dat meetrappen doe je in opoe-stijl: stel 50 watt (dat is echt idioot weinig: probeer het eens op een fietsergometer in de sportschool. Dat lukt je bijna niet)
Bij elkaar dus 200 watt.
Op deze manier kom je dus zowel fris als VELE factoren energie armer op je werk.
Over infrastructuur:
Een quest is vrijwel even breed als de hier besproken aerorider. “mijn” fietspad is echt heel smal. Kruissnelheid fiets ik ergens tussen 38 en 43 kilometer per uur. Zo snel als de aerorider mag.
Is dit een probleem met andere fietsers?
Nee. Wat doe je als je er eentje in wil halen op het fietspad? Je rolt uit of remt, belt en vraagt *vriendelijk* of je er even langs kan. Omdat je stabiel op 3 wielen rijdt pak je een bermpje mee en haalt ruim in. Geen centje pijn.
Dus.
Waar wachten we op?
October 26th, 2008 at 8:28 am
Waar wachten we op? Wel, de wachtlijst voor een Quest is een jaar of 2….
Gelukkig heb ik me ongeveer twee jaar geleden ingeschreven 🙂
René